Sokak bomboştu, geceydi. O ise sokağın ortasında tekerlekli arabasında oturuyordu! Gece sokağa çıkma yasağının farkında değildi! Nereye gitmişti bütün insanlar?
O hem zeka özürlü hem de fiziksel engelliydi. Neden ve nerede olduğunu kavrayacak durumda değildi. Yasaklardan haberi de yoktu, yasak ne demek zaten bilmiyordu ki. Tek farkında olduğu şuydu: hava buz gibiydi. Buz tutmuştu sokak. Soğuk, yakasından boynuna süzülüyor, canı acıyordu. Titriyordu.
Birisi onu buraya bırakmış, sonra hemen yok olmuştu. İyi tanıdığı birisi. Çocukluğundan beri tanıdığı birisi! Bir zamanlar güvendiği birisi! Konuşamıyordu ki, konuşabilse arkasından bağırıp soracaktı : "Gitme! Ben ne olacağım burada? Korkuyorum."
Korkuyordu, evet. Ama yoldan kimse geçmiyordu, geçenler ise dönüp onun yüzüne bile bakmıyordu ki! Baksalar, yanına gelseler ne diyebilirdi ki: konuşamıyordu ki!
Burası Avrupa`ydı! Hayır, zengin demokrat, yardımsever ve refah diyarı modern Avrupa değil!
Komşunun komşuya sıcak bir çorba götürme geleneğinin bile artık kalmadığı bir başka Avrupa!
Bugünkü gazeteler yazdılar: "Dün gece yarısı Rijswijk`ta 20 yaşında ciddi derecede engelli bir genç tekerlekli sandalyesinde donmak üzereyken bulundu. Birisinin getirip sokakta terk ettiği anlaşıldı. Konuşmasını ve kim olduğunu bilmeyen gencin ceket cebinde bir kağıt vardı sadece. Üzerinde `Biz buna bakamıyoruz artık` diye yazıyordu."
